الهي لاتوَدِبني بِعُقوبَتِك

خدايا مرا به عقاب خود ادب نفرما

ما در زندگي ممكنه كه خطاهايي را مرتكب بشيم كه اين خطاها در ارتباط با اطرافيان خودمون مثل پدر، مادر و… باشه. مثلا وقتي چيزي رو خراب مي كنيم و يا مي شكنيم و يا درس نمي خونيم و يا زيادي سرمون تو گوشيمونه. مادرمون براي عقاب ما ميگه ديگه برات شارژ نميخرم تا ما رو ادب كنه كه كار خطا نكنيم. اين ادب كردن البته بد هم نيست چون ما رو به خود مياره كه ديگه از اين خطاها نكنيم.

اين خطا ممكنه از نظر ما خيلي كوچيك باشه ولي از نظر مادرمون بزرگه. خطاهاي ما در رابطه با حق الله هم همينطوره. ممكنه ما گناهي رو مرتكب شيم مثلا دروغ گفتيم ولي از نظر ما چيزي نبوده. به خودمون ميگيم ولللش. حالا كارمون راه بيوفته حاضريم هر دوزو كلكي بزنيم. اما اين كار ما در نزد خداوند، بزرگه هر چند از نظر ما كوچيكه. خداوند اينجا مي تواند در آن واحد ما را عقاب كند و سزاي عمل ما را بدهد اما رحمت الهي اينقدر وسيع هست كه توانايي گذشتن از اين عقاب را به ما بدهد. و ما را ادب نكند. البته اگر بخواهيم در زندگي انواع و اقسام خطاهايي كه فقط در ارتباط با خدا بوده رو مثل بزنيم چقدر زياد است اما خداوند منزه است از اينكه بخواهد ما را خيلي سريع توبيخ و ادب كند.

از زاويه ي ديگه امام سجاد(ع) مي خواهند بگويند كه چقدر ما در زندگي خود خطا مي كنيم و تو مي بخشي.

امام سجاد(ع) با وجودي كه از ائمه ي معصوم بودند از خداوند طلب مغفرت مي نمايند كه خدايا هر كار خطايي كردم مرا ادب نكن.

پس ما كه نه معصوم هستيم و نه مستقيما با اماممان در ارتباطيم كه چيزي فراتر از سخن امام سجاد(ع) بايد به خدا بگيم.